Μεγαλώνοντας,
περισσότερο θυμάμαι…
λιγότερο ζω ή ζω ίσα με που θυμάμαι.
Πριν τρία ορθόδοξα και εβραϊκά και σωκρατικά και βατικανά (γιατί όλα Αγάπης Πάσχα είναι), στην Ερμούπολη της Σύρου, εκεί που το σχίσμα του 1054, τη διαίρεση και τη διάσπαση την νικά και την καταπατά -κατ’ έτος- το Θείον μέσω του ανθρωπίνου, με το συναπάντημα καθολικού και ορθοδόξου επιταφίου, Ένιωσα Ανατριχίλα.
Ένιωσα Ανατριχίλα και την επομένη. Όταν Μέγα Σάββατο, βρέθηκα με την οικογένεια στη Μονή του Ιωάννη του Βαπτιστή, στην Πάτμο. Αετοράχη. Τόπος που παρουσιάστηκε η φωνή του Θεού και τρίχασε τον βράχο και γράφτηκε η Αποκάλυψη. Σε αίθριο αύλειο, μέσα σε κλήματα και λουλούδια, σε πέτρες πελαγίτικες και ανοιχτό έναστρο ουρανό, έξι μοναχοί άρχισαν από τις δώδεκα παρά, να χτυπούν ρυθμικά ξύλινα σήμαντρα με σφυριά. Όσο πλησίαζε η ώρα του μεσονυχυτίου, τόσο κι ο ρυθμός πύκνωνε. Μέχρι που στις δώδεκα, εφάρμοσε στην κωδωνοκρουσία της Ανάστασης. Χαμοζάλη! Αναστάσιμες καμπάνες με σήμαντρα. Τεράστιο μέγεθος, μη ανθρωπίνως υποφερτό. Το μυαλό χώρεσε στην ψυχή και η ψυχή χώρεσε στα επουράνια, δίχως βεγγαλικά δίχως λαμπάδες δίχως κόκκινα αυγά, μόνο με χτύπους, χτύπους ζώσας καρδιάς, τους τελευταίους του Χριστού μας και τους πρώτους δικούς μας, που Αυτός εμφύσησε-
Καλή ανάσταση σ’ όλους με υγεία.
G Lasth VOX 