Η πιο πλεονεκτική γιορτή «ψυχής» για τους κλασικούς της αρχαιότητας Προγόνους λεγόταν «Κάθαρσις», όπου «καθαίρεται», «ανυψώνεται από τα έγκατα» και τείνει η Ψυχή στην συνένωση με το Θείο, στην οδό της χριστιανικής τελείωσης.
Κάθαρση δε συνεπάγεται εξυγίανση, όπως κακώς μεθερμηνεύεται. Το περιεχόμενο που ασφαλίζει ίσως ο όρος συνίσταται στο εξής: Εγώ, αφού εντοπίσω τα αμαρτήματα, δηλαδή τα σφάλματά μου, εξοικειώνομαι και τα αποδέχομαι.
Και μαζί μ΄ αυτά, που με ταπείνωσαν, υπόκειμαι σε αναμορφοποίηση και ανάβαση στην κλίμακα της ηθικής ζωής, ώστε να βγω «καινό κράμα», όχι μόνος, αλλά με το χέρι του «άλλου» που είτε είναι χείρα βοηθείας είτε προτεταμένος δείκτης στηλίτευσης. Οι συνάνθρωποι μου δίνουν μέλι και χολή, ρόδο κι αγκάθι, άφεση και κρίμα. Κι αγαπώ με όλη τη ζώσα ψυχή τόσο τον συνοδοιπόρο που με «θίγει» πιστά στον ώμο για τις ωφέλιμες πράξεις μου, μα ακόμη περισσότερο αγαπώ τον συμπορευόμενο Σατράπη που με κρίνει, ώστε να μου στερήσει τη δυνατότητα να κάνω λάθος. Ίσως ο δεύτερος ονομάζεται φίλος.
«Δρώντων και ου δι’ απαγγελίας, δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»
Η Ποιητική του Αριστοτέλη μίλησε για δράση κι όχι για απαγγελία, προκειμένου να καλοδεχτούμε πρώτα την κάθαρση και κατόπιν τελεολογικά, την Ανάσταση του Θεού και τη δική μας.
G Lasth VOX 